Specht en zoon - Willem Jan Otten
Genre: Roman, psychologisch verhaal.
Uitgever: Rainbow Pockets.
Verschenen: 2004
ISBN-nummer: 978 90 417 0677 5
Aantal pagina's: 170
Aantal sterren (maximaal 5): ****
De verrassingen bleven komen!
Het boek oogt op het eerste gezicht aardig saai. Tenzij je een fan bent van lege doeken op de voorkant natuurlijk. Als ik er zo naar kijk verwacht ik dat het gaat om een saai schildersverhaal, maar gelukkig is niets minder waar! Het gaat daarentegen wel over een schilder, maar vanuit een heel ander perspectief...
Als men alleen kijkt naar de voorkant, trekt 'Specht en zoon' waarschijnlijk alleen schilders en artistieke mensen aan. Maar het Engelse gezegde luidt: 'Don't judge a book by it's cover', dus laat ik dit maar eens doen. Toen ik begon met lezen viel mij, en waarschijnlijk nog vele anderen, iets op. De verteller in dit verhaal is niet zomaar een persoon, maar wat wel? Het duurde even, maar toen ik erachter kwam dat het verhaal werd verteld vanuit het perspectief van een schildersdoek was ik blij verrast. Leuk! Maar heeft dit geen nadelen? Naar mijn mening niet, de informatieachterstandjes brengen alleen maar meer spanning met zich mee. Op het onderwerp zelf heb ik niets aan te merken. Het mag dan wel over een schildersdoek en zijn 'schepper' gaan, maar het gaat vooral om de gedachtes achter de schilderijen.
Het verhaal zelf gaat over een schilder die een belangrijke, maar ook moeilijke opdracht krijgt. Hij moet een schilderij maken van een overleden persoon. Erg lastig natuurlijk. En de opdrachtgever blijkt ook niet te zijn wie hij verteld dat hij is. Dat kan nog spannend worden!
De gebeurtenissen zijn goed opgebouwd. Niet te langdradig, niet te veel dialogen, genoeg spanning en voor mij nog het allerbeste, niet te veel details over niets. Vaak verdrink je als het ware in de details van een boek, maar dat is hier niet het geval. Waarschijnlijk is daarom het boek ook wat dunner als de anderen. Je leest een boek, niet een levensverhaal. De opbouw naar de hoofdgebeurtenis had van mij wel iets korter gemogen, er was een vrij lange inleiding. Af en toe verloor ik een beetje mijn interesse, wat jammer was. Maar vanaf de hoofdgebeurtenis kwamen er veel 'spannende' en vooral ook leuke gebeurtenissen.
Het enige nadeel van het 'schildersdoek perspectief' vind ik dat je weinig mensen leert kennen. Het schildersdoek ziet immers alleen de mensen die in het atelier komen. Ik heb slechts 2 personen echt goed leren kennen, terwijl er aardig wat mensen waren die vaak voorkwamen in het verhaal. Van die personen kom je alleen de functie te weten, niet hun gedachtes.
Over het taalgebruik ben ik erg positief. Ik kwam vlot door het verhaal heen, maar er werd geen Jip en Janneke taal gebruikt. Je kan niet zeggen dat het taalgebruik te moeilijk was, maar ook zeker niet dat het te makkelijk was. Er werden enkele keren woorden gebruikt waarvan ik het bestaan nog niet wist. Dit vond ik totaal niet vervelend, zo leer ik alleen maar meer.
Veel verassingen door het boek heen, dat kan ik zeker concluderen. Toen uiteindelijk het perspectief ook nog veranderde stond mijn mening over het boek vast: verrassend leuk! Anders dan andere boeken, dat is zeker waar. Geef mij nog maar meer van dit soort originele boeken. En zo zie je maar weer, je kan pas over het boek oordelen zodra je het gelezen hebt. Een kaft heeft niets te zeggen over het verhaal!
