woensdag 18 december 2013

Recensie avond van de poëzie

Een keer een ongewone donderdag avond.                                    * * *

Op de avond van de poëzie hebben wij vijftien interpretaties van gedichten gezien. Allemaal met betrekking tot de liefde, dat was het onderwerp dit jaar. Al met al zaten er erg veel leuke en mooie stukken tussen, ik ga er nu slechts 4 bespreken

No, no Nanette
Deze groep had een filmpje gemaakt. In het gedicht werd een tram besproken. Dit werd in het begin goed verwerkt in hun filmpje, net als veel andere dingen uit het gedicht. Later werd het naar mijn mening een beetje irrelevant. Het leek alsof er een nieuw verhaal werd verzonnen. Uiteindelijk kwam het einde van het filmpje wel neer op het einde van het gedicht, al vind ik wel dat het wat meer tot het gedicht betrokken mocht blijven.  

Twee reddelozen
Het meest opmerkelijke stuk van de avond. Het gedicht werd goed verteld, maar de interpretatie was matig. Er werden foto’s geprojecteerd die te maken hadden met het gedicht en hier werd slechts een ongeïnteresseerde beschrijving bij gegeven. Mevrouw Akker greep ingestudeerd in, dit moest dus als een grap overkomen. Hierna werd een Latijns (?) stuk voorgedragen. Ik begrijp de grap denk ik niet zo goed, want ik kan niet zeggen dat ik het uiteindelijk een redding vond. Het bleef een raar en onbegrijpelijk stuk, ook al was het leuk verzonnen.

Weemoedts felicitatiedienst
De situatie in het gedicht werd goed nagedaan in een filmpje, er werd goed bij het onderwerp gebleven. Ook werd er een leuke hedendaagse twist aan gegeven met onderwerpen als snapchat, duckface en twerken. Erg leuk verzonnen. Wel was het wat minder serieus en wat losser, wat natuurlijk ook wel een voordeel was. Het was een grappig en leuk verzonnen filmpje.

Bekentenis
Ten slotte, het gedicht wat de publieksprijs heeft gewonnen. Het begon allemaal aardig met het vertellen van het gedicht door jongens in pak. Het filmpje dat ze hadden gemaakt kregen wij te zien. Een jongen met liefdesverdriet zat zielig op een bankje. Later kwam er een leuke twist aan het filmpje door een coming-out van het karakter. Het werd allemaal heel lief en grappig beschreven en vooral niet te serieus. Het was een goede interpretatie, ook omdat de schrijver van dit gedicht dus homoseksueel is. Later werd er op het podium zelf ook nog wat gespeeld. De jongens die in het filmpje verliefd op elkaar waren geworden gingen nu live trouwen. Wij kregen de gehele ceremonie te zien. Het leek allemaal net echt totdat de beamer zakte, wanneer de bruidegommen elkaar moesten kussen. Zelf vond ik dit de leukste presentatie van de avond, onder andere omdat de verdrietige situatie een onverwachte twist kreeg, het was een grappige bedoeling. Ook is het leuk dat ze toneel en film hebben gecombineerd, iets wat ik slechts enkele keren nog terug zag. Dat was dus niet gebruikelijk. Met dit gedicht konden ze veel kanten uit, als het maar begon met liefdesverdriet. Het had een originele wending en ook erg slim en relevant, omdat de schrijver dus ook homoseksueel is. Het plaatje klopte helemaal.
Het was op het begin serieus, later werd het was losser. Een mooie balans.


Achteraf gezien was het een erg leuke en verrassende avond. Leuk om presentaties te zien van leerlingen die je al kent, en nieuwe gezichten. Weer eens wat anders op de donderdagavond.

zaterdag 1 juni 2013

Recensie bij leesverslag 5

Specht en zoon - Willem Jan Otten
Genre:                                                  Roman, psychologisch verhaal.
Uitgever:                                               Rainbow Pockets.
Verschenen:                                          2004
ISBN-nummer:                                     978 90 417 0677 5
Aantal pagina's:                                     170
Aantal sterren (maximaal 5):                  ****

De verrassingen bleven komen!

Het boek oogt op het eerste gezicht aardig saai. Tenzij je een fan bent van lege doeken op de voorkant natuurlijk. Als ik er zo naar kijk verwacht ik dat het gaat om een saai schildersverhaal, maar gelukkig is niets minder waar! Het gaat daarentegen wel over een schilder, maar vanuit een heel ander perspectief...

Als men alleen kijkt naar de voorkant, trekt 'Specht en zoon' waarschijnlijk alleen schilders en artistieke mensen aan. Maar het Engelse gezegde luidt: 'Don't judge a book by it's cover', dus laat ik dit maar eens doen. Toen ik begon met lezen viel mij, en waarschijnlijk nog vele anderen, iets op. De verteller in dit verhaal is niet zomaar een persoon, maar wat wel? Het duurde even, maar toen ik erachter kwam dat het verhaal werd verteld vanuit het perspectief van een schildersdoek was ik blij verrast. Leuk! Maar heeft dit geen nadelen? Naar mijn mening niet, de informatieachterstandjes brengen alleen maar meer spanning met zich mee. Op het onderwerp zelf heb ik niets aan te merken. Het mag dan wel over een schildersdoek en zijn 'schepper' gaan, maar het gaat vooral om de gedachtes achter de schilderijen.

Het verhaal zelf gaat over een schilder die een belangrijke, maar ook moeilijke opdracht krijgt. Hij moet een schilderij maken van een overleden persoon. Erg lastig natuurlijk. En de opdrachtgever blijkt ook niet te zijn wie hij verteld dat hij is. Dat kan nog spannend worden!

De gebeurtenissen zijn goed opgebouwd. Niet te langdradig, niet te veel dialogen, genoeg spanning en voor mij nog het allerbeste, niet te veel details over niets. Vaak verdrink je als het ware in de details van een boek, maar dat is hier niet het geval. Waarschijnlijk is daarom het boek ook wat dunner als de anderen. Je leest een boek, niet een levensverhaal. De opbouw naar de hoofdgebeurtenis had van mij wel iets korter gemogen, er was een vrij lange inleiding. Af en toe verloor ik een beetje mijn interesse, wat jammer was. Maar vanaf de hoofdgebeurtenis kwamen er veel 'spannende' en vooral ook leuke gebeurtenissen.

Het enige nadeel van het 'schildersdoek perspectief'  vind ik dat je weinig mensen leert kennen. Het schildersdoek ziet immers alleen de mensen die in het atelier komen. Ik heb slechts 2 personen echt goed leren kennen, terwijl er aardig wat mensen waren die vaak voorkwamen in het verhaal. Van die personen kom je alleen de functie te weten, niet hun gedachtes.

Over het taalgebruik ben ik erg positief. Ik kwam vlot door het verhaal heen, maar er werd geen Jip en Janneke taal gebruikt. Je kan niet zeggen dat het taalgebruik te moeilijk was, maar ook zeker niet dat het te makkelijk was. Er werden enkele keren woorden gebruikt waarvan ik het bestaan nog niet wist. Dit vond ik totaal niet vervelend, zo leer ik alleen maar meer.

Veel verassingen door het boek heen, dat kan ik zeker concluderen. Toen uiteindelijk het perspectief ook nog veranderde stond mijn mening over het boek vast: verrassend leuk! Anders dan andere boeken, dat is zeker waar. Geef mij nog maar meer van dit soort originele boeken. En zo zie je maar weer, je kan pas over het boek oordelen zodra je het gelezen hebt. Een kaft heeft niets te zeggen over het verhaal!